kar tanem-berfinim

Bu blogdaki ilk yazımın kahramanının; beni hayatta en cok heyecanlandıran, hayatıma anlam, değer katan birisi olmasını istedim.
Var olduğuna dualar ettigim,
her sarılışımda iyi ki varsın dediğim,
Hesapsız, sorgusuz, koşulsuz sevdiğim,
Beni sakinleştiren,
Ehlileştiren,
Bağlayan,
Bu bağdan gurur duyuran,
Elim,
Gözüm,
'İçimin güler yüzü,'
Yaşama sevincim,
Kelebeğim,
Kartanem,
Nar tanem,
Nur tanem...hani demiş ya şair daha nem olacaktın birtanem...-bu bile yetmezken-

Berfin'im Sıla'm;
İçimde var olduğunu bildiğim andan beri -ki bu benim için çok da sürpriz olmamıştı-yüzüm başka, ellerim başka, dünyam bambaşkaydı.
Çok uğraştım-k, umduk, diledik, dua ettik.
Bazen ümitsizdik, bazen heyecanlı, bazen korumacı, bazen de boş verememiş...
Ama sen bizi seçtin, bize tutundun, benimle bizimle büyüdün, bizi de büyüttün...

İçimde var olduğunu bildiğim andan beri konuşuyordum seninle, biliyordum beni duyduğunu, emindim hatta...

Her geçen an sen büyüyordun. Seni hissediyor olmak bir mucizeydi...
Ve birgün doktor: 'O bir kız' dediğinde ben gülerek içimden yine seninle konuşuyordum, biliyordum, senin minicik bir kız olduğunu biliyordum. Çünkü sen bana fısıldamıştın usulca, bir gece elim senin minicik bedeninde-aslen kendi koca göbeğimde gezinirken...-
O günden sonra senin gözlerine bakıp hangi şekilde seslenmek istediğimi düşünmeye başlamıştım bile...

Ve sürecin zorluğundandı sanırım; duygu yoğunluğum normalin çok çok üstündeydi...
Bu duygu yoğunluğumun nedeni de sendin, bana bunu kaldırabilme gücünü veren de sendin...

Veee birgün bir şiir okudum.
Aradığımı bulmuştum.
Kızımın adı, onun dünyadaki yankısı
'BERFİN' olmalıydı.
Şiir çok şey anlatıyordu. Ama ben Berfinin  manasına takıldım. Kar tanesi, kara ait olan, kardan olan. Farsça kökenli bir kelime. Genellikle Kürtçe'de kız ismi olarak kullanılıyormuş. İnsanlar soracaktı büyüdüğünde; kürt müsün? Ama umrumda değildi. Baba laz, anne yörük iken. Varsın insanlar böyle sorsundu...
Ki öyle de olabilirdi, ne vardı bunda...

Kar beyazdır,
Kar kutsaldır,

Temizler, arındırır,
erir su olur, yaşamın kaynağıdır,
her biri biriciktir...

O yüzden bloğumun adı da: kutsal beyaz...
Bir de sıla eklendi, hasretten, yaban ellerden...
Sonunda ne oldu; sılaya düşen kar tanesi...
Biraz da beni anlattığı için sanırım çok sahiplendim bu ismi, kızımın beni -bizi- sahiplendiği gibi...

İste Yılmaz Erdoğan'ın bana ilham olan o şiiri;


İçimin güler yüzü
Yaşanılası iklimim hoşgeldin

(Adımın çapraz yazılması kimin
Umrunda
Denize düşen yılana öykünür
Biraz da

Bir aralık sızıverdin işte
Ömrümüzün en gevrek zamanı
Çıt diyor kırılıyoruz
Öfke kadar saydamız o zamanlar
Ve kırılgan
Bıçak kadar

Kızım demeyi öğrettiğin için
O tanrısal kokun
Ve gülüşündeki baban için

Ki hala zilleri çalıp kaçmak istiyorduk
Yarım yamalak aşk kırıntıları
Tabakta bırakılmış, yazık atılacak bir sevda
Haritası
Hatta el değmemiş delilikler istiyorduk
Çocuktuk daha
Büyümeye direniyorduk
İş toplantılarında lolipop zamanlar düşlüyorduk

Ama sızıverdin işte
Bir avuç yeşil gevrek rokaydık
Mayışmamıza bir limon yetecekti
Biz garsonu bekliyorduk
Sen çıkageldin

Hoşgeldin berfinim
Kızım kızgınlığım
Bilmiyorduk daha

Objektiflerin objektif olmadığını
İkimize yeter sanıyorduk ikimizin toplamı
Meğer doyurmak çok zormuş
İçimizdeki hayvanı

Habersiz geldin, kusura bakma
Ortalık biraz dağınıktı
Şimdi hemen toparlarız sanıyorduk
Olmamıştık daha

İşin zor kızım
Hem büyüyecek
Hem bizi büyüteceksin
Baban mı var, derdin var kızım

Hoşgeldin kızım
İçimin gülen yüzü, hoşgeldin